امروزه با ورود به دنیای مهاجرت‌های گسترده بخصوص در مناطق روستایی، ما با مسائلی چون خالی شدن روستاها و بحث توسعه و پایداری روستایی مواجهیم. برخی از مهاجرت‌های روستا- شهری بخصوص در کشورها و مناطق با سنت‌های قوی خویشاوندی، طایفه‌ای، اجتماع محلی و هم‌قومی، منجر به ایجاد نهادهای توسعه‌ای در میان مهاجران شده، و در پاره‌ای موارد منابع مالی آنها به روستاهای زادگاهی بازگشته و منجر به توسعه‌ و پایداری روستاها شده است. بنابراین هدف این تحقیق این است که نهادهای توسعه‌ای مهاجران در ایران چگونه شکل گرفته‌اند و اینکه آنها با چه راهکارهایی می‌توانند در توسعه روستایی نقش ایفاء ‌کنند. بدین منظور داده‌های مربوط به مقاله حاضر به شیوۀ کیفی و با اتخاذ رویکرد نظریۀ بنیانی و با استفاده از فنون مصاحبه‌ و بحث گروهی، مشاهده، بررسی اسناد و مدارک و همچنین تاریخ شفاهی در روستاهای بنیس و دریان که دارای نهادهای مهاجری در تهران هستند، جمع‌آوری شده است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که زمینه‌های شکل‌گیری نهادهای توسعه‌ای در میان روستاهای مورد مطالعه، تجربه مهاجرتی، حمایت مهاجران قدیمی، تعاملات اجتماعی و روحیه حمایت اجتماعی در میان مردم، تعلق به زادگاه، اتحاد و انسجام مهاجران در مقصد، و مواردی از این دست بوده است. راهبردهای آنها هم برای بازتولید نهادهای توسعه‌ای، بازیابی و بازسازی شئون قدیمی، شبکه‌سازی، سرکشی و مراجعت به روستا، داشتن محل سکونت در روستا و ... بوده است. پیامدهای این راهبردها هم، جریان وجوه ارسالی، سرمایه‌گذاری در زادگاه، سکونت خانه دومی و پدیده برگشت به روستا بوده است. این پیامدها باعث شده‌اند که رونق و توسعه اقتصاد محلی و سرزندگی اجتماعی، جمعیتی و اقتصادی در روستاها شکل بگیرد و همه اینها متعاقباً باعث پایداری اجتماعات روستایی می‌شوند.